Rachika Nayar i Nina Keith na wspólnym albumie!
Rachika i Nina połączyły siły i stworzyły Disiniblud – ekscytujący projekt dwóch kompozytorek, producentek i multiinstrumentalistek, które, choć działają na różnych muzycznych biegunach, znalazły między sobą zaskakująco spójny język.
Cztery lata temu Rachika i Nina poznały się w nowojorskim parku Maria Hernandez – niewielkim skrawku zieleni w sercu Brooklynu. Wcześniej wzajemnie zachwycały się swoją twórczością w internecie, aż w końcu zdecydowały się spotkać osobiście. Podczas rozmów o skomplikowanych relacjach na odległość po pandemii, wspólnym zainteresowaniu filozofiami buddyzmu i hinduizmu oraz licealnej fascynacji ścieżką dźwiękową do filmu Zakochany bez pamięci (Eternal Sunshine of the Spotless Mind), szybko odkryły, że łączy je coś więcej niż tylko muzyczne fascynacje – wspólne, głębokie spojrzenie na świat. Ta więź, którą Rachika określa jako „siostrzaną relację wewnętrznego dziecka”, stanowi serce ich intymnego, niemal baśniowego albumu Disiniblud, który ukazał się 18 lipca wydany przez wytwórnię Smugglers Way.
Album – przez same artystki nazwany „rozmową bez słów” – zderza ich światy, by eksplorować tematy przemijania, śmierci, destrukcji jako formy odrodzenia oraz leczenia ran poprzez twórczość, dziecięcą wrażliwość i otwartość. Na Disiniblud obie artystki łączą siły – i to, co razem tworzą, jest czymś więcej niż tylko sumą ich stylów. „Obraz, który widzę, słuchając tej płyty, to jakbyśmy stały razem nad przepaścią naszej pamięci, mierząc się z niewytłumaczalnymi cudami i okropnościami naszego życia,” mówi Nina. „I jednocześnie chronimy się nawzajem w tym procesie, próbując znaleźć sposób, by unieść w sobie zarówno światło, jak i mrok.”
„To nie chodzi o uzdrowienie i zostawienie ciemności za sobą,” dodaje. „Chodzi o to, żeby ją ze sobą zabrać – wsadzić do plecaka razem z tym, co dobre – i nieść to wszędzie, gdzie się pójdzie… tylko wtedy można to naprawdę przetrawić.”
Najważniejsze w ich wspólnej pracy jest poczucie komfortu i zaufania, które musi pojawić się, zanim zaczną tworzyć. Dopiero wtedy przychodzi przestrzeń na dziecięcą zabawę – stan, w którym można porzucić napięcie, kontrolę i wszelkie ograniczenia, a zamiast tego otworzyć się na czystą wyobraźnię. Rachika opisuje to metaforycznie jako sytuację, w której ona i Nina – jako ich młodsze wersje – pakują plecak, łapią się za ręce i wspólnie uciekają w krainę „ran i cudów”. To właśnie tam odkrywają coś zupełnie nieprzewidywalnego – magiczną, wspólnie stworzoną mieszankę post-rocka, glitchowej elektroniki, ambientu i popu, która nie mogłaby powstać w żadnym innym miejscu. „Mam wrażenie, że zachęcamy się nawzajem do sięgania po rzeczy, które dawno temu odsunęłyśmy od siebie – zwłaszcza ze względu na tożsamość, wstyd, albo dawne blokady, ale patrząc na to przez oczy tej drugiej, możemy zanieść je w zupełnie nowe miejsce” – dodaje.
Na płycie pojawia się wielu znakomitych gości, w tym Julianna Barwick, Tujiko Noriko, Cassandra Croft, ASPIDISTRAFLY, Katie Dey, June McDoom oraz Willy Siegel z zespołu Ponytail, a okładkę albumu wymyśliły wspólnie Rachika i Nina, zdjęcie zrobiła Allegra Messina. Widać na nim puszystą głowę smoka, która uśmiecha się z garażu na tyłach domu w Los Angeles – tego samego, w którym kiedyś mieszkały obie artystki. To zabawne połączenie bajkowego świata z codziennością dobrze oddaje klimat ich muzyki – marzycielski, ale osadzony w realnym świecie. Smocza głowa ma ponad dwa metry wysokości i została zrobiona ręcznie w Los Angeles przez Milesa Robinsona w pracowni lalek Sary Paquette. Skrzydła i stroje Rachiki i Niny zostały zaprojektowane przez tegdirb.
Rachika zdobyła rozgłos w 2022 roku płytą Heaven Come Crashing, na której porzuciła swoje charakterystyczne ambientowe brzmienia gitary, sięgając po maksymalistyczne syntezatory, głęboki sub-bass. Ta oryginalna mieszanka post-rocka i elektroniki przyniosła jej tytuł Best New Music od Pitchforka, miejsca w rocznych podsumowaniach m.in. The New York Times, Stereogum, Fader, GQ, Bandcamp – oraz trasę koncertową w roli supportu M83.
Nina Keith z kolei znana jest z bardzo osobistego podejścia do muzyki neoklasycznej. Jej debiutancki album MARANASATI 19111 z 2019 roku zdobył uznanie mediów takich jak Gorilla vs. Bear, Bandcamp czy The Line of Best Fit. To subtelne połączenie fortepianu, fletu, wokalu i modularnych syntezatorów było próbą zmierzenia się z doświadczeniami traumatycznymi – osobistymi i społecznymi – oraz zjawiskami nadprzyrodzonymi.
Tracklista:
1. Give-upping (ft. Julianna Barwick)
2. Blue Rags, Raging Wind (ft. Amigone)
3. Serpentine (ft. Cassandra Croft)
4. No more to see (ft. June McDoom)
5. [it could happen]
6. It's Change (ft. Willy Siegel, Katie Dey & Julianna Barwick)
7. Traces in the window (ft. Aspidistrafly)
8. whole30 Fight Club
9. Disiniblud
10. [as is most (bimbo it out)]
11. My flickering gift to you (ft. Tujiko Noriko)
źródło: sonicrecords.pl
Cztery lata temu Rachika i Nina poznały się w nowojorskim parku Maria Hernandez – niewielkim skrawku zieleni w sercu Brooklynu. Wcześniej wzajemnie zachwycały się swoją twórczością w internecie, aż w końcu zdecydowały się spotkać osobiście. Podczas rozmów o skomplikowanych relacjach na odległość po pandemii, wspólnym zainteresowaniu filozofiami buddyzmu i hinduizmu oraz licealnej fascynacji ścieżką dźwiękową do filmu Zakochany bez pamięci (Eternal Sunshine of the Spotless Mind), szybko odkryły, że łączy je coś więcej niż tylko muzyczne fascynacje – wspólne, głębokie spojrzenie na świat. Ta więź, którą Rachika określa jako „siostrzaną relację wewnętrznego dziecka”, stanowi serce ich intymnego, niemal baśniowego albumu Disiniblud, który ukazał się 18 lipca wydany przez wytwórnię Smugglers Way.
Album – przez same artystki nazwany „rozmową bez słów” – zderza ich światy, by eksplorować tematy przemijania, śmierci, destrukcji jako formy odrodzenia oraz leczenia ran poprzez twórczość, dziecięcą wrażliwość i otwartość. Na Disiniblud obie artystki łączą siły – i to, co razem tworzą, jest czymś więcej niż tylko sumą ich stylów. „Obraz, który widzę, słuchając tej płyty, to jakbyśmy stały razem nad przepaścią naszej pamięci, mierząc się z niewytłumaczalnymi cudami i okropnościami naszego życia,” mówi Nina. „I jednocześnie chronimy się nawzajem w tym procesie, próbując znaleźć sposób, by unieść w sobie zarówno światło, jak i mrok.”
„To nie chodzi o uzdrowienie i zostawienie ciemności za sobą,” dodaje. „Chodzi o to, żeby ją ze sobą zabrać – wsadzić do plecaka razem z tym, co dobre – i nieść to wszędzie, gdzie się pójdzie… tylko wtedy można to naprawdę przetrawić.”
Najważniejsze w ich wspólnej pracy jest poczucie komfortu i zaufania, które musi pojawić się, zanim zaczną tworzyć. Dopiero wtedy przychodzi przestrzeń na dziecięcą zabawę – stan, w którym można porzucić napięcie, kontrolę i wszelkie ograniczenia, a zamiast tego otworzyć się na czystą wyobraźnię. Rachika opisuje to metaforycznie jako sytuację, w której ona i Nina – jako ich młodsze wersje – pakują plecak, łapią się za ręce i wspólnie uciekają w krainę „ran i cudów”. To właśnie tam odkrywają coś zupełnie nieprzewidywalnego – magiczną, wspólnie stworzoną mieszankę post-rocka, glitchowej elektroniki, ambientu i popu, która nie mogłaby powstać w żadnym innym miejscu. „Mam wrażenie, że zachęcamy się nawzajem do sięgania po rzeczy, które dawno temu odsunęłyśmy od siebie – zwłaszcza ze względu na tożsamość, wstyd, albo dawne blokady, ale patrząc na to przez oczy tej drugiej, możemy zanieść je w zupełnie nowe miejsce” – dodaje.
Na płycie pojawia się wielu znakomitych gości, w tym Julianna Barwick, Tujiko Noriko, Cassandra Croft, ASPIDISTRAFLY, Katie Dey, June McDoom oraz Willy Siegel z zespołu Ponytail, a okładkę albumu wymyśliły wspólnie Rachika i Nina, zdjęcie zrobiła Allegra Messina. Widać na nim puszystą głowę smoka, która uśmiecha się z garażu na tyłach domu w Los Angeles – tego samego, w którym kiedyś mieszkały obie artystki. To zabawne połączenie bajkowego świata z codziennością dobrze oddaje klimat ich muzyki – marzycielski, ale osadzony w realnym świecie. Smocza głowa ma ponad dwa metry wysokości i została zrobiona ręcznie w Los Angeles przez Milesa Robinsona w pracowni lalek Sary Paquette. Skrzydła i stroje Rachiki i Niny zostały zaprojektowane przez tegdirb.
Rachika zdobyła rozgłos w 2022 roku płytą Heaven Come Crashing, na której porzuciła swoje charakterystyczne ambientowe brzmienia gitary, sięgając po maksymalistyczne syntezatory, głęboki sub-bass. Ta oryginalna mieszanka post-rocka i elektroniki przyniosła jej tytuł Best New Music od Pitchforka, miejsca w rocznych podsumowaniach m.in. The New York Times, Stereogum, Fader, GQ, Bandcamp – oraz trasę koncertową w roli supportu M83.
Nina Keith z kolei znana jest z bardzo osobistego podejścia do muzyki neoklasycznej. Jej debiutancki album MARANASATI 19111 z 2019 roku zdobył uznanie mediów takich jak Gorilla vs. Bear, Bandcamp czy The Line of Best Fit. To subtelne połączenie fortepianu, fletu, wokalu i modularnych syntezatorów było próbą zmierzenia się z doświadczeniami traumatycznymi – osobistymi i społecznymi – oraz zjawiskami nadprzyrodzonymi.
Tracklista:
1. Give-upping (ft. Julianna Barwick)
2. Blue Rags, Raging Wind (ft. Amigone)
3. Serpentine (ft. Cassandra Croft)
4. No more to see (ft. June McDoom)
5. [it could happen]
6. It's Change (ft. Willy Siegel, Katie Dey & Julianna Barwick)
7. Traces in the window (ft. Aspidistrafly)
8. whole30 Fight Club
9. Disiniblud
10. [as is most (bimbo it out)]
11. My flickering gift to you (ft. Tujiko Noriko)
źródło: sonicrecords.pl