Płyta "Kurza Twarz" powstała z inicjatywy Romana PAZURA Wojciechowskiego (śpiew) oraz dzięki ogromnemu zaangażowaniu Jacka Krzaklewskiego (gitara), Stanisława Witty (instrumenty klawiszowe), Włodka Krakusa (gitara basowa) i Bartka Niebieleckiego (perkusja).  „Kurza Twarz” w pewnym sensie jest protestem przeciwko powszechnej amerykanizacji polskiego języka. Jest też opowieścią o tym, co się zdarzyło i zdarzyć jeszcze może.

Jako goście w nagraniach udział wzięli: znakomita piosenkarka o blues'owych korzeniach Karolina Cygonek i wspaniali instrumentaliści : Jan Gałach (skrzypce), Piotr Baron (saksofon), Marek "Stingu" Popów (gitara), i Jacek Berg (akordeon). W chórkach śpiewają: Renata Witta, Michał Witta, Andrzej Ryszka.

Autorką okładki jest Carmen Cichowska.

Teksty stworzyli słowa do utworów napisali znakomici tekściarze: Bogdan Olewicz, Natasza Kielak, Pazur, Jarosław Nowosad.

Płyta powstała z pomocą i dla przyjaciół PAZURA a także muzyków, dziennikarzy i fanów.
Na tą chwilę nie jest dostępna w sprzedaży, więc zapraszamy do współpracy wydawców
i pasjonatów POLSKIEJ MUZYKI.


Roman Wojciechowski to artysta, którego działalność wywarła ogromny wpływ na środowisko muzyków śląskich i nie tylko. Jest on również założycielem legendarnej grupy Twarze. Członkowie tego zespołu tworzyli trzon wielu polskich grup takich jak Breakout, Czesław Niemen Group, SBB, Niebiesko-Czarni, Wiślanie. Nietuzinkowy tembr głosu, a także ogromna ekspresja to zalety, które czynią go jednym z najlepszych polskich wokalistów, mogącym bez kompleksów występować u boku czołówki światowych wykonawców, a jego nowa płyta może mieć wielkie znaczenie w promocji kultury mającej swe źródła w naszym regionie.
— Ireneusz Dudek

Urodzony w Siemianowicach Śląskich, wokalista i kompozytor. Działalność na muzycznej scenie rozpoczął w 1965 r. z zespołem Meteory, na którego repertuar składały się bluesowe standardy i stylizowane na bluesa utwory z polskimi tekstami. W latach 1968-1972 występował w założonej przez siebie formacji Twarze, wykonującej chicagowskiego bluesa. Wiosną 1972 r. Roman Wojciechowski wszedł w skład grupy Wiślanie 69' wykonywał z nią utwory "Kiedy nadejdzie czas" i "A on nas nie wie nikt", które przez kilka miesięcy gościły na pierwszym miejscu listy przebojów Studia Rytm. Kiedy pod koniec 1972 r. Wiślanie 69 rozpadli się, reaktywował Twarze, by następnie z początkiem 1974 r. znaleźć się w zespole Hokus. Repertuar Hokusa nawiązywał do stylistyki Twarzy i uzupełniony był o kompozycje R. Wojciechowskiego i J. Berenthala. W roku 1976 zespół wygrał "Targi Estradowe" w Łodzi pokonując między innymi "Budkę Suflera". Po 1977r. R. Wojciechowski koncertował z Aerobusem 1978 r. przez pół roku współpracował z grupą Breakout, biorąc udział w nagraniu albumu ''Żagiel Ziemi''. W 1979 r. został wokalistą zespołu Transport Band. Podczas "Rawy Blues '83" zadebiutował z Grupą Bluesową WOO, z którą następnie wystąpił m.in. na kolejnych edycjach "Rawy Blues" (1984, 1985), festiwalu "Blues Top '85" w Sopocie, Olszytńskich Nocach Bluesowych '85, "Jesieni Bluesem 85'” w Białymstoku oraz w ramach spotkań Wokalistów Jazzowych. Lider formacji WOO, to niezrównany interpretator rhythm & bluesowych standardów, jeden z najbardziej dynamicznych naszych wokalistów - stwierdził po jednym z występów Jan Chojnacki. Od 1986 r. formacja przyjęła nazwę Pazur -Blues Band. W czasie "Rawy Blues '89" "Pazur" znalazł się w szeregach zespołu D.D.D, z którym w 1991r wziął udział w konkursie Grand Prix Sopot 91 będąc pierwszym w historii festiwalu wykonawcą blues'owym i zarazem najwyżej ocenionym reprezentantem Polski. W 1998 r. "Pazur" nagrywa płytę "Cień Kapelusza" a w roku 2005 "Pazur sings The Beatles”. W 2006 "Pazur" zostaje mianowany Dyrektorem Artystycznym Międzyzdrojskiego Muzycznego Non-Stop Festivalu, w tym samym roku bierze udział w monodramie "Kobieta bez Instrukcji”. W roku 2011 biorąc udział w programie ''MUST BE THE MUSIC'' (Polsat) otrzymuje entuzjastyczne recenzje i dociera do półfinału. W 2013r płytą ''Wspomnienie'' oddaje hołd Czesławowi Niemenowi. Na przełomie 2015/2016r powstaje płyta ''Kurza Twarz''.


AKG Management 

Z czym Wam się kojarzy nazwa Heart & Soul? Oczywiście – z polską supergrupą, składającą się ze znanych muzyków młodego i starszego pokolenia, którzy trzy lata temu nagrali płytę, oddającą w porywający sposób hołd twórczości Joy Division. Ci, których zachwyciły klasyki manchesterskiej legendy w wykonaniu Bodka Pezdy i Sławka Leniarta oraz ich gości, żałowali że to jednorazowe przedsięwzięcie. My mamy dla nich dobrą wiadomość: Heart & Soul powraca – i to ze swoim autorskim repertuarem.

„Missing Link” to płyta będąca sumą indywidualności, które ją stworzyły. O Bodku i Sławku wiemy, że grali niegdyś w Agressivie 69, byli prekursorami industrialnego rocka w Polsce i stosowania samplingu w produkcji muzyki. Ze spuścizny post-punka korzysta także Patti Yang, która wykorzystuje mrok tkwiący w tych brzmieniach do tworzenia autorskiej wersji trip-hopu oraz Bela Komoszyńska, która śpiewając w Sorry Boys jawi się niczym współczesna inkarnacja Siouxsie Sioux. Nutę ciepłej psychodelii wnosi do tego towarzystwa Łukasz Lach – charakterystyczny głos alternatywnego L.Stadt.

Wcześniejsze doświadczenia muzyków wchodzących w skład Heart & Soul sprawiają, że ichautorskie nagrania brzmią zaskakująco oryginalnie. To piosenki – ale dalekie od popowego banału, niesione nieoczywistymi głosami, zamknięte w intrygujących interpretacjach. Podobnie jest z brzmieniem. Jest w nim rockowy pazur, ale też elektroniczna głębia i soundtrackowa narracyjność.

„Lisbon” uwodzi tęskną partią gitary i rozmarzonym głosem Łukasza Lacha. W „Clear Your Mind” taneczny rytm electro wnosi pastelową elektronikę – a wokalista L. Stadt zaskakuje eterycznym falsetem. „Parys (Aleksander)” z Belą Komoszyńską przy mikrofonie mógłby z powodzeniem znaleźć się na którejś z płyt Cocteau Twins. Hania Malarowska z grupy Hanimal nadaje „Sun & Gun” zwiewną lekkość, a że potrafi się odnaleźć również wśród chrzęszczących bitów – świadczy zaśpiewany po polsku „Świst”. Justyna Kabała ozdabia swym głosem mrocznej divy w stylu Marleny Dietrich rozmyty „Ravioli A La Russe”. „Porcelaine” zaskakuje z kolei połamanym rytmem i przestrzenną gitarą, między którymi idealnie odnajduje swoje miejsce łagodny wokal Beli Komoszyńskiej. Na koniec „Wounded Healer” – i aż ciarki chodzą po plecach, kiedy z gęstego mroku wyłania się hipnotyczny śpiew Pati Yang.

„Missing Link” to piosenki dalekie od polskiej siermięgi. Ich wyrafinowanie świadczy o erudycji twórców tego zestawu. Potrafią oni, dbając o piękno melodii i wyrazistość nastroju, nie zaniechać wycyzelowanej produkcji i osadzenia swych utworów w szerokim kontekście popkultury. Dlatego post-punkowy niepokój miesza się tu z trip-hopowym smutkiem, psychodeliczna wizyjność z taneczną rytmiką, a shoegaze’owe wycofanie z tajemniczą zmysłowością. Taki album pewnie mogłaby wydać wytwórnia 4AD w okresie swej największej świetności. Ukazuje się on jednak tu i teraz – dlatego doceńmy to, że jest na wyciagnięcie ręki.

źródło: Warner Music Poland

Winylowa reedycja pochodzącego z 1980 roku albumu legendy rocka progresywnego, brytyjskiej grupy Yes, zapoczątkowującego bardziej komercyjny okres w twórczości zespołu. W składzie nie było wówczas wokalisty Jona Andersona ani klawiszowca Ricka Wakemana. Dołączyli natomiast Geoff Downes i Trevor Horn (później wielce utytułowany producent), którzy mieli niemały wpływ na zmianę stylu Yes, pojawienie się krótszych, mniej skomplikowanych, bardziej rockowych i popowych piosenek. Oprawę graficzną przygotował jak zwykle Roger Dean. Choć ortodoksyjni fani kręcili nosem, komercyjnie album poradził sobie świetnie, docierając do drugiego miejsca brytyjskiej listy.

źródło: Warner Music Poland

Album został nagrany we wrześniu 2014 roku. Niestety światło dzienne ujrzał dopiero rok później. Spowodowane było to rezygnacją wokalisty i zmianami w składzie. Nowy frontman znalazł się latem 2015 roku. Jesienią 2015 album stopniowo pojawiał się w internecie na youtube'owym kanale zespołu (www.youtube.com/FaceOfHateOfficial). Wiosną 2016 roku album pojawił się na CD. Jest to debiut zespołu. Płyta zawiera dziesięć utworów. Osiem nowych kawałków, które powstały po odejściu pierwszego perkusisty zespołu. Dodatkowo dwa starsze utwory w odświeżonej wersji. Mimo tego, że album jest nagrany głównie na przesterowanych gitarach, znajdzie się kilka"czystych" i nieco bardziej refleksyjnych partii. Teksty, które są inspirowane tym co dzieje się w otaczającym nas świecie dodają do całości charakteru. Zespół cały czas tworzy materiał na kolejną płytę, która będzie nieco inna niż ta. Warto więc sprawdzić ten materiał.